Eίναι σύνηθες φαινόμενο να υπάρχουν κλειστά διαμερίσματα στισ πολυκατοικίες. Η λογική των κλειστών διαμερισμάτων έχει να κάνει με την άρνηση των ιδιοκτητών να συμμετέχουν στην κοινόχρηστες δαπάνες για πολλούς και διάφορουσ λόγους. Ισχυρισμοί όπως το διαμέρισμα δε χρησιμοποιείτε ή χρησιμοποιείτε μερικώς, το διαμέρισμα έχει κλείσει τα σώματα του και δεν επιβαρύνει το κοινόχρηστα και άλλα παρόμοια χρησιμοποιούνται συνήθως για να δικαιολογήσουν την μη συμμετοχή των ιδιοκτητών στα κοινόχρηστα.
Όμως τι πρέπει να κάνει ένας διαχειριστής σε αυτή τη περίπτωση για να είναι καλυμμένος και να αποφύγει τη δημιουργία παρανοήσεων; Αρχικά θα πρέπει να ελεγχθεί αν υπάρχει κανονισμός για τα κλειστά διαμέρίσματα. Συχνά υπάρχει ένας κανονισμός που αναφέρει και το πιθανό ποσοστό μείωσης των δαπανών και της συμμετοχής σε κλειστά διαμερίσματα. Στη περίπτωση αυτή αρκεί κάποιος να εφαρμόσει το καταστατικό και τους κανονισμούς της πολυκατοικίας.
Στο σενάριο μη ύπαρξης κανονισμού η μη αναφοράς ποσοστών μείωσης συμμετοχής, το θέμα θα πρέπει να τεθεί στη γενική συνέλευση της πολυκατοικίας και να αποφασιστεί απο τους υπόλοιπους ιδιοκτήτες η πιθανότητα μείωσης ποσοστού στις κοινόχρηστες δαπάνες. Εφόσον δε μπορεί να παρθεί απόφαση για τη μείωση των κοινοχρήστων δαπανών, τότε θα πρέπει να συμβιβαστούν οι ιδιοκτήτες κλειστών διαμερισμάτων πληρώνοντας κανονικά τα κοινοχρηστα όπως όλα τα διαμερίσματα αφού ο σχετικός νόμος Ν.3741/1929 δε αναφέρεται καθόλου σε κλειστά διαμερίσματα και δεν υφίσταται σχετική μείωση δια νόμου.
Τώρα όσο αφορά τη θέρμανση, όταν έχουμε το αυτόνομο σύστημα θέρμανσης, τότε οι ιδιοκτήτες κλειστών διαμερισμάτων συμμετέχουν στις κοινόχρηστες δαπάνες μόνο με το πάγιο θέρμανσης (αφού δεν έχουν καταναλώσει ώρες) όπως αυτό ορίζεται απο τη μελέτη θέρμανσης.
Σε περίπτωση κεντρικής Θέρμανσης, και εφόσον οι ιδιοκτήτες κλειστών διαμερισμάτων έχουν κλείσει τα σώματά τους και δεν υπάρχει κατανάλωση, τότε συμφωνείται μια μείωση στις κοινοχρηστες δαπάνες και όλοι είναι κερδισμένοι αφού επιτυγχάνεται οικονομία για το σύνολο της πολυκατοικίας